dwang

Mijn ouders hadden een Opel Kadett. Als we in de zomer naar de camping reden, zat ik op de achterbank bij de honden. Daar speelde ik mijn lievelingsspelletje. Ik draaide het raampje open en pakte zijn meest waardevolle bezit tussen duim en wijsvinger. Het ene jaar was dat mijn bedelarmbandje, het andere jaar mijn dagboek. Wat het ook was, ik hield het uit het raam en terwijl de wind eraan trok, probeerde ik het voorwerp zo losjes mogelijk vast te houden. De kunst was om het niet te verliezen en tegelijkertijd een zo groot mogelijk risico te nemen. Meestal won ik , soms won de wind. Dan mocht ik niet huilen, dat had ik van te voren met mezelf afgesproken. (uit: Godin van de jacht, Heleen van Royen)